Lembrando a Almudena Grandes

O sábado 27 de novembro fíxose pública a triste nova do falecemento de Almudena Grandes, unha das autoras contemporáneas españolas máis recoñecida pola súa traxectoria literaria e que moitos e moitas coñeceredes a través de lecturas feitas na materia de Lengua y literatura española.

Premendo aquí, aquí e aquí podedes ver diferentes novas resumindo os trazos máis salientables da carreira literaria da autora, caracterizada por dar voz á poboación anónima e aos grupos máis desfavorecidos.

A comezos do século XXI, Almudena Grandes iniciou un proxecto narrativo titulado Episodios de una guerra interminable, composto de seis novelas independentes que narran momentos significativos da resistencia antifranquista no período comprendido entre 1939 e 1964. Este proxecto ten como protagonistas personaxes de ficción que interactúan con personaxes reais en contextos históricos reais, e toma como modelo os Episodios nacionales de Benito Pérez Galdós, escritor polo que Almudena Grandes sentía grande admiración. A séptima novela deste proxecto quedou inacabada e será publicada postumamente.

Deixámosvos a seguir un poema deLuis García Montero, viúvo de Almudena Grandes, que forma parte do seu libro Almudena, escrito en 2015. Este poema cobra unha nova dimensión no contexto do falecemento da escritora.

Como el cuerpo de un hombre

derrotado en la nieve,

con ese mismo invierno que hiela

las canciones

cuando la tarde cae en la radio de

un coche,

como los telegramas, como la voz

herida

que cruza los teléfonos nocturnos

igual que un faro cruza

por la melancolía de las barcas

en tierra,

como las dudas y las certidumbres,

como mi silueta en la ventana,

así duele una noche,

con ese mismo invierno de cuando

tú me faltas,

con esa misma nieve que me ha

dejado en blanco,

pues todo se me olvida

si tengo que aprender a recordarte