Os alumnos e alumnas de 1º de ESO A, B e C, 4º de ESO A e B e 2º Bacharelato de Xeografía, e alumnos e alumnas do ano 9 (3º ESO) da Escola secundária Clara de Resende, participaron por na actividade Unha imaxe vale máis con 250 palabras.
Esta actividade realízase ao abeiro dos proxectos Educación patrimonial do Plan Proxecta, Redes de cooperación para a memoria democrática e os dereitos humanos, do PFPP do centro, e VII certame Imaxes do patrimonio, organizado pola Asociación Ponte...nas ondas! Tamén se encadra proxecto Polos creativos. Tamén participaron nesta actividade os alumnos e alumnas do club de lectura de memoria democrática.
O alumnado e as súas familias, seleccionaron unha fotografía familiar e explicaron en 250 palabras o seu significado. Deste xeito o alumnado e as familias contribuiron ao coñecemento da historia familia no contexto da historia global e tamén ao coñecemento, difusión e conservación non só do patrimonio material representado polas fotografías, senón tamén do patrimonio inmaterial, e aínda máis fráxil, constituido pola historia que explica e dá un valor adicional ás fotografías.
Como todos os anos as fotografías e as historias detrás delas son interesantísimas, con temáticas moi diferentes e de distintas partes do mundo. Moitas grazas e moitos parabéns ao alumnado e as familias por contibuir á conservación da historia e o patrimonio colectivo! Moitas grazas aos alumnos e alumnas da Escola secundária Clara de Resende por se uniren ao proxecto!
Podedes ver algunhas das fotografías recollidas polo alumnado. Se queredes coñecer máis historias podedes facelo no Museo Virtual KaleidoScapes.
Marcho para América porque aquí non teño futuro
Nesta fotografía, tirada en 1915, vemos o meu tío bisavó materno, Manuel Mata Mariño, nacido en Maguxe, Ortoño, en Ames, A Coruña.
O meu tío-bisavó emigrou para Montevideo, Uruguai, no ano 1855 cando só tiña 14 anos.
Eran anos de moita miseria e fame en Galicia e decidiu que o mellor que podía facer era ir para América, xa que aquí en Galicia era zapateiro e non gañaba cartos abondos para axudar os pais.
Esta fotografía foi a única que mandou e nunca regresou a Galicia. Envioulla aos meus bisavós para felicitarlles o Nadal do ano 1915.
Álvaro Otero Vázquez (1º ESO A)
O comezo
A foto foi tomada en Elche en setembro de 1967, nela os protagonistas son os meus avós Moncha e Arturo e o autor da fotografía foi un familiar do meu avó.
Os meus avós son de Santiago de Compostela, mais estaban en Elche de lúa de mel. Comezaron a súa viaxe en Madrid, foron ata Elche e Alicante e tiñan pensado rematala en Barcelona, mais o meu bisavó, que quedara viuvo había menos dun ano, chamou a miña avoa e pediulle que voltase, polo que non chegaron ir a Barcelona.
Marcos Framil Vidal (1º ESO B)
Día de festa e romaría
Esta fotografía foi tomada o 21 de setembro de 1953, na parroquia de Trasufre, concello de Muxía, por Caamaño, un fotógrafo da época.
A data corresponde co día da celebración da Virxe do Espiño ("a Santiña de Trasufre"), na que os romeiros quedaban xantar despois da misa.
Os dous meniños da fotografía son o meu avó (Manuel Domínguez Graíño), que é o rapaz que está sentado no colo do meu bisavó (José Domínguez Louzán), e o meu tío avó (Aurelio Domínguez Graíño), coa miña bisavoa (Luz Digna Graíño Mouzo). O resto son irmáns e tíos dos meus bisavós.
Na fotografía, pódese observar unha cesta de vimbio na que se adoitaba levar a comida. Na imaxe tamén se aprecian as elegantes roupas dos homes, mulleres e nenos, xa que o día da romaría era o día de sacar as roupas chamadas "de garda".
Esta virxe tiña sona de curar as verrugas. Había que levalas e secalas cun pano na Fonte Santa que logo deixaban a secar na Silveira da Santa.
Aldara Domínguez Moares (1º ESO B)
Costureiras
A fotografía foi tirada pola casa fabricante das máquinas de coser Wertheim, no taller de costura en Vilanova de Arousa, en 1955.
A protagonista desta foto é a miña avóa, Josefa, no primeiro día de clases de costura coa máquina de coser que lle agasallou a miña bisavoa. Josefa está acompañada, á súa dereita, pola súa mestra de costura e, á súa esquerda, pola vendedora da máquina de coser.
Os pais da miña avoa decidiron que tiña que aprender un oficio propio de mulleres desa época. Por aqueles anos as mulleres, chegada unha idade, casaban e adicábanse ao coidado da súa familia. Algunhas traballaban ademais en tarefas do campo, como empregadas do fogar en familias adiñeradas ou costureiras, entre outros oficios.
Miña avóa nunca puido traballar fóra da casa como costureira. Casou axiña e tivo oito fillos, mais as súas clases de costura servíronlle para axudar na súa casa e para o seu propio entretemento, xa que lle gustaba moito bordar.
Adrián González Miguéns (1º ESO C)
As meninas não são bonecas
Nesta fotografia, tirada em Lamego, em 1956, é possível observar um concurso de vestidos de bonecas.
Entre muitas crianças, encontram-se a minha
avó (Maria Helena Duarte), a minha tia-avó (Maria Estrela Duarte) e a minha
tia-bisavó (Maria de Lurdes Carminé).
Naquela altura, esperava-se que as mulheres se
encarregassem dos trabalhos domésticos, como cozinhar, tratar dos filhos ou
fazer as limpezas. Também era muito valorizada a capacidade de uma mulher
costurar.
Por isso, várias famílias de Lamego
organizaram um concurso para jovens meninas costurarem roupas para bonecas de
forma a desenvolverem e mostrarem as suas capacidades de futuras "fadas do
lar" (como eram chamadas as mulheres que ficavam em casa naquela altura).
Esta fotografia questiona-nos sobre o quanto a
nossa sociedade evoluiu nos últimos cerca de setenta anos, sendo que naquela
época as mulheres não tinham tanta liberdade para fazer as suas escolhas, sendo
apenas valorizados certos aspetos e competências que estas possuíam.
As aptidões que eram esperadas uma mulher ter
eram diversas, mas não muito abrangentes, pois giravam sempre à volta da ideia
que a mulher tinha o dever e o propósito de ficar em casa, sem o direito de ir
trabalhar ou fazer algo por que estivesse realmente interessada.
Catarina Marques Pinto (Ano 9, Escola secundária Clara de Resende)
Orgulho
Esta fotografia foi tirada em 1958, em Luanda, Angola.
O meu avô, José de Magalhães, acabara de ser
promovido a sargento e, orgulhoso, convidou o seu filho, o meu pai, Artur de
Magalhães ao regimento português em Luanda para lhe dar a notícia.
Mas o que o meu pai não sabia era que o meu
avô tinha comprado um carro! Naquela época poucas pessoas tinham um carro e era
um sonho para muitas famílias ter um.
Felizes com a promoção e o carro novo, a minha
avó, Rosa de Magalhães, capturou este momento, agora imortalizado.
O meu pai, agora com 71 anos, ainda me fala
deste momento com muito orgulho. Do outro lado da fotografia podemos ver uma
dedicatória escrita pelo meu pai, quando ainda era miúdo.
María Isabel Monteiro de Magalhães (Ano 9, Escola secundária Clara de Resende)
Na fotografia, tirada no dia 14 de Outubro de 1964, está o meu avô, Manuel Joaquim Morais, que estava ao serviço do exército português, na Guerra Colonial, em Angola.
A fotografia que apresento é um exemplo de um
aerograma, um tipo de carta que se envia por correio aéreo. O meu avô enviou o
aerograma para a sua família.
O aerograma tinha um espaço limitado para
escrita, que fazia com que ele tivesse que ser bem objetivo ao escrever. Mas
apesar das limitações, muitas fotos de amor e saudade foram enviadas através
desse meio de comunicação tão especial, para a família, quase sempre em
fotografia, com um pequeno texto na parte de trás da mesma.
Nesta fotografia, tirada por um companheiro do exército do meu avô, é retratado um dia normal em terras angolanas.Os soldados esperavam ansiosamente pela chegada e partida do correio do serviço postal militar, que era o responsável pelo transporte de aerogramas e notícias entre os combatentes e as suas famílias.
Os aerogramas eram uma espécie de refugio para
tentar diminuir a distância daqueles que estavam na guerra nas províncias do
então Ultramar Português (em particular Angola, Cabo Verde, Guiné-Bissau e
Moçambique, entre 1961 e 1974) com a sua família e amigos.
Escolhi esta fotografia, para homenagear o meu
avô e a sua coragem neste período difícil para todos que participaram nesta
guerra.
Fabiana Sofía Moreira Morais (Ano 9, Escola secundária Clara de Resende)
Marchar e non volver
Esta foto é do ano 1936. Nela aparece a miña tía-bisavoa Carmen e as súas dúas mellores amigas, Delia e Lola, que eran veciñas nunha aldea do concello de Outes chamada Roo de Arriba, e Eugenio, curmán-irmán de Carmen e marido de Lola.
Eugenio, a quen chamaban Eugenio de Outón, por ter nacido alí, tivo que emigrar a Arxentina e a fotografía recolle a despedida no momento en que os homes tiñan que subir ao barco no porto de Muros.
Nunha cesta de vimbio levou chourizos e queixos feitos na casa e moito pan e boroa que facía el no seu forno para os seus fillos cada semana. Xunto a toda esa comida, tamén levaba unha maleta coa roupa xusta, unha muda de verán e outra de inverno, e nela levaba unha copia desta mesma foto para recordar ese momento.
Na Arxentina, Eugenio coñeceu outra muller e casou con ela, mais non tiveron fillos. Morreu quince anos despois de chegar a Arxentina e agora ten unha lápida nun cemiterio de Arxentina e outra no de San Xoán de Roo.
Alba Sendón Fernández (4º ESO A)
Como coñecín o voso avó
Nesta fotografía, feita en 1968, aparecen á esquerda miña avoa, no medio meu avó, ambos con 19 anos, e á dereita unha amiga común que traballaba coa miña avoa.
A fotografía foi feita en Trafalgar Square, en Londres, onde os meus avós se coñeceron pois, aínda que ambos son galegos, miña avoa é da Serra de Outes (A Coruña), mentres que o meu avó naceu en Salvaterra do Miño (Pontevedra).
Durante a súa estancia no Reino Unido, a miña avoa tivo tres traballos: no xeriátrico de Ellesmere e nun hospital, como parte do servizo de limpeza, e no hotel Kensington Palace, realizando labores domésticas.
Foi traballando no hotel cando coñeceu meu avó. Saudábanse polas fiestras, xa que el traballaba no edificio de en fronte. Pouco a pouco meu avó, segundo di a miña avoa, foi tratando de conquistala. Chamábanse polo teléfono do hotel ou, por un penique, falaban durante horas nas cabinas telefónicas. Mesmo cando tiñan que voltar para Galicia mandábanse cartas para manter o contacto.
Permaneceron en Londres ata o ano 1973. Nese ano casaron e regresaron a Galicia, concretamente a Ponteareas (Pontevedra). Alí tiveron grandes alegrías, como un premio da quiniela que lles permitiu abrir o bar "As de copas" e formar unha familia numerosa de seis fillos. O segundo, meu pai.
Irene Álvarez Rodríguez (2º bacharelato)
Ningún comentario:
Publicar un comentario